uyuşuk bi şekilde gözlerimi açıyorum.. yıllardır hayat denen eskimiş teybimde tekrar tekrar çalan aynı kasedi dinlemenin verdiği bıkkınlıkla.. karanlıktayım yine.. ellerimle etrafımı saran duvarları yokluyorum.. bugun biraz daha üstüme gelmiş duvarları yokluyorum.. gökyüzüne bakarak gündüzü geceyi farkedebiliyorum çünkü kendimi bildim bilelibu kuyunun içindeyim.. dış dünyayı ilk zamanlar çok merak ederdim.. orda nasıl bir hayat var derdim kendikendime hayaller kurardım.. gökyüzünden gördüğüm kadarıyla apaydınlık bi yerdi.. bazen dış dünyadaneğlenen koşan mutlu insanların sevinç çığlıklarını duyar onlara seslenirdim ama kimse gelip kurtarmaya çalışmadı.. gelip bakmadı bile.. ben de vazgeçtim.. zamanla alıştım.. karanlıkta mutlu olmaya çalıştım..duvarlar gün oldu üstüme geldi gün oldu ferahladı.. bazen dışarıyı heves edip çıkmaya bile çalıştım fakat tırmandıkça kaydığımı farkettim.. çırpınışlarım boşaydı.. birisinin yardımıyla buradan çıkabilirdim fakat bu da imkansızdı..
ve hiç beklemediğim bi gün ''o'' geldi.. yan duvarlardan ses geldi önce.. sonra o toprağın arasından kazdığı tunelden çıkıverdi.. ''ben de yan kuyudaydım''dedi.. ''sesini duydum bağrışlarını çağırışlarını ağlama seslerini.. ve sana doğru kazmaya başladım' dedi.. zar zor kendime geldim ve cevap verdim.. '' peki burdan nasıl çıkıcaz ?'' ''bende ip var ama yarım'' dedi.. yere eğildim.. ''birisi de bana yukardan yarım ip atmıştı'' dedim.. yerden aldığım ipi gösterdim.. ona da birisi yukardan atmıştı.. adeta birlikte kurtulmamız için bi düzendi bu.. oturduk o gün ve birlikte dışarıya çıkmaya karar verdik.. hayaller kurduk.. mutlu olduk.. ikimiz de daha önce dış dünyayı görmemiştik ama birbirimize destek olabilir buna alışabilirdik.. ve dış dünyanın güzelliklerini yıllarca karanlıkta kalmış ikimizden çok hiçkimse elele tutuştuk.. birbirine bağladığımız iplerle dış dünyaya doğru yol alıyoruz..
12-Ağustos-2012
