yazılmamış bir mektup

Nerden başlasam ne desem bilemiyorum.. Artık sana söyleyebileceğim cümlelerim bile tükendi..
Aslında yapmamız gereken tek şey susup hiçbirşey konuşmadan sadece bakışmak.. Biz susmalıyız ve gözlerimiz konuşmalı.. Açık seçik tertemiz..ama acı ki böyle bi imkan yok.. ve ben biraz daha bokun içinde çırpınmak debelenmek istiyorum.. Artık batmamın ya da çıkmamın hiç bi önemi yok benim için..
Elimden tutar mısın artık emin değilim.. Yanlızlığının getirdirdiği acılara ilk zamanlar ağlıyordum, dayanamıyordum.. İntiharı düşünüyordum ama bu imkansızdı.. Çünkü senden emin değildim sana bu acıyı yaşatmak isteyemezdim..Hayatımda tek sorunum sen mişsin, buna sen sebep olmuşsun gibi düşünebilirdin..  Sen sadece son darbeyi koydun bana.. Tek umudumu söndürdün.. Tek umudum sensin bunu biliyosun.. Şuan hayatta olmamın en büyük sebebi hala sensin.. Yaşıyor oldugunu bilmek beni yaşatıyo çok acı.. Ne yaptığını ne düşündüğünü ne yapacağını bilmeden.. Sadece nefes aldığını bilerek yaşıyorum.. Ne yaptığın beni sevdiğin sevmediğin kafandaki planların hedeflerin hayatına benden sonra girecek insanlar hiç umrumda değil.. Neyse i İyi ki de intihar etmemişim.. Ben o eski günlerdeki seni hayalimde yaşatıp anılara geri dönüş yaparak yaşıyorum.. Sevgiye olan açlığımı anıları ısıtıp ısıtıp yiyerek gideriyorum.. Eski tadı yok tabi.. Ama inan yetiyolar ve bir ömür yetecekler..  Sana dediğim gibi.. İçimdeki iyimser ile kötümser gidişinle beraber delicesine kavga ediyor.. Bazen birisini dinliyorum bazen birisini.. Aklım karmakarışık.. Ölseydim hayata devam edeceğini düşünmek hem acı veriyor hem de mutluluk..  O gece ölseydim şuan yaklaşık 3 hafta olacaktı ve sen yine bu gece uyuyo olacaktın.. Ruhum yanında olurdu belki sen uyurken burnuna bi öpücük kondururdu.. .. Neyse

Hayat sensiz anlamsız.. Ama anlama gerek yok hayatım zaten anlamsızdı.. Sen anlamlandırdın ve gittin.. Alıştığım şey bu..

Geceler sensiz bomboş.. Ama doluluğa gerek yok.. Hayatım zaten bomboştu.. Sen doldurdun bi boşluğu ve o boşluk sen gittim sansan da dopdolu ve hep öyle kalacak. Seni sevmem için sana ihtiyacım yok.. Biliyosun yıllarca hayalini sevdim ben.. Artık en azından fotograflar var.. Bazen hastalıklı beynimin aşırı gerçekçi detaylı kusursuz kurdugu hayallerle karıştırmaya başladığım, acaba ben bunları cidden yaşadım mı yoksa o hiç yoktu ve ben hastalığı ilerlettim mi ? diye sordugum anılarım var..

En azından yüzünü biliyorum.. En azından sesini biliyorum ismini biliyorum.. En azından senle gülüştük.. En azından birbirimize seni seviyorum dedik.. Hayaller kurduk en önemlisi.. Bunlar bile yeter bana..
O yaşadığım mutluluğun daha fazlası belki haramdı bana belki de haketmiyordum..

El içim, aynadaki yüzüm, neyse...

Hikayemiz hala beni etkiliyo.. Hala işin içinden çıkamadım.. İlk günden beri düşünüyorum ama çıkamadım..
Ayrı yerlerde aynı şeyleri hissetmiş acı çekmiş yanlız kalmış üzülmüş ağlamış ölmek istemiş birbirini aramış iki insan ve üstüne üstlük 100.000 insanda bir görülen çizgiye sahip iki kişi.. Bir elmanın iki yarısı gibi sağ ve sol ellerde.. el ele tutuşmak için yaratılmış ve kodlanmış iki el.. Yıllarca birbirini aramış iki kalp ve bulduklarında birbirlerinden emin olsunlar diye gönderilen işaretler.. ve bu işaretleri benim bilmem.. keşke sen de ben gibi hayal etseydin beni.. Ben hayatın koşuşturmacasına giremediğimden hep seni düşündüm.. sana çok kafa yordum yıllarca, sana suç bulmuyorum asla beni düşünseydin diye...

Beni bilirsin hayalperestim.. Pis duvara attığım pembe boyaya odaklanarak yaşıyorum.. Altındaki lekeleri görmemeye çalışıyorum.. Kendime yarattığım dünya ve sakladığım gerçekler ile mutlu oluyorum..

Toparlamam gerekirse toparlamıyorum.. Dağınık kalsın herşey.. Beni anlayacaksın umarım.. Hissediyorsun beni.. Gerçekleri görüyosun.. İçindeki sevgiyi küçültmeye bastırmaya çalışıyosun.. Yapamazsın uğraşma..
Ben seni tertemiz sevdim.. Ne yaptıysam sana olan sevgimden yaptım.. İlk akşımdın ilk aşkımsın..Tek olacaksın.. Bunu biliyosun..