Bulanık Adam

Ayna karşısında
Bir bulanık adam
Kendi silületi kendinden bulanık
Göremiyor...
Göz altlarındaki çizgilerden habersiz
Yüzündeki yorgunluk ise
Aynanın arkasında saklı
Gülümsemeye çabalıyor
İçi kıpraşmadan heyecansız
Sahte gülüşünün
Aynadaki bulanık silületine bakıyor
Gözlerinden dökülen
Damlacıklar boşlukta kaybolmuş
Düşemiyor...
Bir boş bira şişesinin
Dibinde yaşanmışlıklar
Bir küllüğün içinde
Öfkeyle söndürülmüş
İsli dertler saklı
Konuşamıyor...
Demir parmaklıktan süzülen
Bahar kokusu gibi
Penceresinden içeri
Usul usul doğan güneş sızıyor
Bulanık adam perdeyi örtüyor
Karanlığa sadakati yıllar sürmüş
Güneşi bir türlü
Sevemiyor..
Oturuyor masasına bulanık adam
Elinde bir çaresiz kağıt
İçindekileri dökmek istiyor
Dertlerini
Hislerini
Sevgisini
Nefretini
Yaşamını
Üzüntülerini
Sevinçlerini
Bekliyor saatlerce kalem
Ellerindeki tek kıpırtı
Yorgunluğunun titretişi
Hislerinde boğuluyor bulanık adam
Ama kağıda bir harf bile
Yazamıyor..